No Future Nu: Louise van Teylingen
De eerste aflevering uit de korte filmportrettenreeks No Future Nu: kunstenares Louise van Teylingen.
Louise was er vroeg bij. Op haar 12e kwam ze al in aanraking met de Amsterdamse punkscene. Ze liep steeds vaker weg van huis en spijbelde van school. “Het was een verademing voor waar ik op dat moment in zat. Ik kon helemaal nergens aarden”, vertelt Louise. Ze zwierf over straat en crashte in kraakpanden. “Ik was geen moment nuchter.”
Louise op de cover van het fotoboek Paradiso Stills
Louise legt de oorzaak bij het gebroken gezin waaruit ze kwam en bij de generatie van haar ouders. Een generatie die heel bewust de wederopbouw had meegemaakt. “Dat ontzettende burgertutten. Ik wilde brullen, ik wilde stampen, ik wilde gillen.”
Op haar 15e ontmoette ze graffitikunstenaar Ivar Vics, pseudoniem: Dr. Rat. Ze kregen een relatie waarin hij haar vooral beschermde. Het duurde maar een jaar, Ivar Vics stierf in 1981, op zijn 21e, aan een overdosis. Voor Louise een enorme klap. Ze raakte zwaar aan de heroïne. Vlak voor haar 16e verjaardag belandde ze in het ziekenhuis na een overdosis. En een maand later weer. Louise zag in dat dit haar dood zou betekenen en stapte uit het drugswereldje. Tatoeëerder Henk Schiffmacher ontdekte het tekentalent van Louise toen ze 18 was. Ze ging bij hem in de leer. In 2005, ruim twintig jaar later, trouwden ze.
Louise kijkt met plezier terug op de periode ’77-’84, al was het ook een hele zwarte periode. “Het heeft mij een ongelofelijke dosis levenservaring gegeven die mij tot op de dag van vandaag weet te vertellen dat ik altijd zal overleven in welke situatie dan ook.”
No Future Nu: Diana van Ozon
De tweede aflevering uit de korte filmportrettenreeks No Future Nu: kunstenares Diana Ozon.
Diana ontdekte punk toen ze een jaar of zeventien was en voor het eerst punkmuziek op de radio hoorde. Het maakte bijzondere indruk op haar en ze kwam in contact met andere punkliefhebbers, waaronder Hugo Kaagman en Christian Kanstatt. Hugo en Christian woonden in een kraakpand aan de Sarphatistraat, het Zebrahuis, en brachten vanuit daar een fanzine uit: De Koecrandt. Diana ging ook in het kraakpand wonen en kwam in de redactie van de Koecrandt terecht.
Op haar achttiende kwam haar eerste dichtbundel uit. Diana ontwikkelde zich tot een spil in de Amsterdamse punkbeweging. Ze richtte in 1978 punkclub DDT666 op in de kelder van het Zebrahuis, “omdat Paradiso vond dat punk voorbij was.” Samen met Hugo Kaagman opende ze twee punkwinkels: Gallerie Anus en Galerie Ozon. Veelvuldig trad ze op met haar band en als performance-dichter. Diana werd al snel ontdekt door het ‘literaire wereldje’, “ineens was mijn werk poëzie en blijkbaar behoort dat tot de letterkunde.” Ze wist daarmee een brug te slaan tussen jeugd en literatuur en tussen punkgemeenschap en maatschappij.
Haar gedichten van toen verwoorden het doemdenken van die tijd. “Van Agt vertelde dat er een generatie was dat als human surplus, als lost generation geboren was. Dat we een overbodige generatie waren. Dat schept een hele wonderlijke sfeer.” En toen was daar punk. “Punk gaf zo’n enorme energie.” De politiek stond mijlenver van de jongeren vandaan. “Het was vrij nieuw dat jongeren zich zo afstandelijk van de samenleving opstelden. Punks hadden zoiets van: die hele maatschappij bekijk het maar!”
Diana treedt nog regelmatig op als dichter en heeft inmiddels vele dichtbundels en een roman op haar naam staan.
No Future Nu: Ad de Jong
De laatste aflevering uit de korte filmportrettenreeks No Future Nu: kunstenaar Ad de Jong.
Ad de Jong was net van de Rietveld Academie af toen hij in 1979 besloot met een aantal vrienden een oud theaterpand aan de Amsterdamse Warmoesstraat te kraken. Het werd een kunstenaarsinitiatief onder de naam W139 (Warmoesstraat 139). Een tentoonstellingsruimte waar de kunstenaar de baas is. “De organisatie denkt vanuit de kunstenaar, dus niet vanuit de bezoekers, niet vanuit het gebouw en niet vanuit het geld. De kunstenaar staat op nummer één”, vertelt Ad. Hij werd de eerste directeur van W139 en bedacht de constructie dat de organisatie elke vier jaar een nieuwe directeur krijgt.
Het was hard werken. Het pand moest flink opgeknapt worden. De eerste tien jaar werden er veel wisselende tentoonstellingen gehouden, waar de kunstenaar dan zelf bij zat. Dag en nacht, want W139 was ook ’s nachts open. De gevestigde kunstwereld moest er niets van hebben. W139 lapte alle conventies aan de laars. Hier geen keurig opgehangen schilderijen aan een witte muur, maar grote driedimensionale stellages en performances. Als er al schilderijen werden opgehangen dan werd dat met spijkers gedaan.
Naast het organiseren van W139 was Ad ook actief bij het kraken van andere panden en was hij vaak betrokken bij het oproer op straat. En of dat allemaal niet genoeg was speelde hij ook nog in een band: Gulf Pressure AIS. “Experimentele punk jazz”, aldus Ad.
Ad kijkt met een goed gevoel terug op die periode. “Het was een hele inspirerende en creatieve tijd waarin veel initiatieven werden ontplooid. Het leven was heel simpel omdat je weinig had, maar dat maakte ook dat je daarmee heel veel vrijheid had en snelheid kon ontwikkelen. Je had geen ballast.”
Kunstenaarsinitiatief W139 bestaat nog steeds, in het pand aan de Warmoesstraat. Het is een tentoonstellingsruimte gebleven waar de kunstenaar afwijkt van de gebaande paden. De toegang is sinds jaar en dag gratis.
